Recensie Freek de Jonge | Neven

Je moet Freek de Jonge ondertussen niet meer uitleggen hoe je een conference opbouwt en dat was dan ook te merken aan de voorstelling “Neven”. In zijn typische ongezouten stijl wist hij een gezonde dosis maatschappijkritiek op het publiek los te laten zonder de verhaallijnen te verwaarlozen of al te veel te beleren. En zoals we van Freek mochten verwachten, wist de vakman als geen ander zijn publiek daarbij hartelijk aan het lachen te brengen. Een vos verliest dan wel zijn haren, maar niet zijn streken. 

Freek de Jonge had bewust gekozen voor de Rode Zaal van het Fakkelteater in Antwerpen om zijn voorstelling te brengen. Antwerpen is immers één van de locaties waar het verhaal van “Neven” zich afspeelt en deze kleinere zaal gaf de voorstelling de intimiteit die nodig is om deze familiesaga te brengen. 

De rode draad doorheen de voorstelling waren de lotgevallen van de familie de Jonge en meer bepaald de ervaringen en aanvaringen met de twee neven van Freek: aangenomen neef Raf, die maar over anderhalf been beschikt en een donkere huidskleur heeft,  en neef Freek, het zwarte schaap van de familie. De levensverhalen van de twee neven startten als losstaande verhaallijnen en draaiden zich tijdens de voorstelling steeds meer in elkaar. Freek nam zijn toeschouwers steeds verder mee op een tocht doorheen de familiegeschiedenis die doorspekt was met hilarische anekdotes en absurde situaties die door Freek de Jonge plastisch uitgebeeld werden. 

Zoals je van hem mocht verwachten, schuwde hij de taboes niet. Thema’s als kindermisbruik binnen de katholieke kerk, collaboratie tijdens de oorlog, deportatie, lesbische relaties, zinloos geweld  en racisme werden naadloos in de voorstelling verweven. De grappen waren vaak op het scherp van de snede en misschien niet helemaal politiek correct, maar nooit choquerend om te choqueren. Freek liet zijn publiek hartelijk lachen terwijl ze een spiegel voorgehouden kregen waarin ze de absurditeit van hun eigen wereld konden zien. Ook zijn gevatte oneliners als : “Is er ook zinvol geweld? Wat dacht je van opvoeden?” konden op heel wat bijval rekenen. 

de Jonge combineerde in de voorstelling “Neven” taalhumor, visuele humor, absurde situaties, overdreven mimiek en eenvoudige grappen met een boeiend verhaal en een uitdagend decor. Het veelvoud aan houten katrollen verbonden aan lakens die voorwerpen verhulden, prikkelde de nieuwsgierigheid om te weten te komen wat er nu juist verborgen zat en hoe die dingen in het verhaal pasten. Uiteraard vielen pas helemaal op het einde de puzzelstukken allemaal op zijn plaats … of toch de meeste stukken. 

In tegenstelling tot de vorige voorstelling zat er slechts één liedje in de show en dan wel op het meest ernstige moment van de voorstelling. Want dat had Freek natuurlijk ook: het was niet alleen maar lachen. Op een sobere melodie bracht hij een mooie tekst over de ernstige gevolgen en de zinloosheid van geweld. Freek de Jonge zal met zijn zangtalent voorlopig niet moeten deelnemen aan de blinde audities voor “The Voice van Nederland”, maar gezien zijn kritiek op dit programma zal hij daar niet van wakker liggen. Zijn stem klonk wat zagerig, maar dat paste wel bij het nummer. 

We zagen in “Neven” een Freek de Jonge zoals we hem het liefst zien: actueel, snel, scherp en vooral erg grappig. Het is geen voorstelling om zomaar languit consumerend in de rode, pluche zetels weg te zakken, maar wie de moeite doet om mee in het verhaal te gaan, heeft aan deze show meer dan een avond plezier. 

< Sascha Siereveld >